داستان یک روانی خوشبخت

واسه اومدن زمستون لحظه شماری می کنم. نه که به اندازه ی کافی سرما ندیده باشم یا که مهر پر مهری به دلم نشسته باشه نه. دلم یه خواب زمستونی می خواد که بگم فکر زمستونم بوده تا حالا. بعضی غما رو نه میشه شست نه میشه با فیلم و سریال روفوش کرد. باید صبر کرد و صبر کرد و یا نه خوابید. خواب خیلی خوبه! احتمالا اولین خرسی که به فکر خواب زمستونی افتاد دل پر ملالی داشت و سرمای زمستون رو بهونه کرد.

یکی از مهم ترین اتفاقایی که تو زندگیم افتاد و یه قسمتی از شخصیتم رو شکل داد زندگی‌تو خوابگاه بود، همونطور که می دونی ارشد بابل قبول شدم و چون خیلی سرتق بودم و می خواستم بگم مثلا ادم کم هرینه ای هستم خونه مجردی نگرفتم. طی مدت یکسالی که خوابگاه بودم با وجود تمام اذیت هایی که شدم تجربه ی نسبتا شیرینی از زندگی گروهی بدست اوردم. یادمه کلا دوبار غذا پختم، چون اشپزخونه ی حداقل 16 تا ادم یه دونه شعله گاز بود و اکثر وقتا دانشگاه غذا می خوردیم ولی با این وجود همون معدود بار هایی که غذا پختم از دماغم در اومد!